Humans of Electrical Engineering, Mathematics and Computer Science
Martina Vittorietti
Assistant Professor in de Statistics Groep, DIAM
Zowel in het verleden als meer recent hebben medewerkers van TU Delft ontzettend nare en heftige dingen meegemaakt. Binnen EWI gaat het vooral om vrouwen, PhD’s en internationale medewerkers, blijkt uit het Berenschot-rapport. Wat deze mensen is overkomen kunnen we nooit helemaal rechtzetten. We kunnen wel met elkaar proberen om ervoor te zorgen dat het beter wordt. Eén van de dingen die belangrijk is in dit proces, is om met elkaar in gesprek te gaan. Daarom gaan wij voor deze reeks Humans of EEMCS in gesprek met mensen over het EWIquette-thema Stepping up and supporting others when they need it.
“Als iemand mij om hulp of steun vraagt, zal ik dat zonder aarzeling doen. Toch is dat wel een uitdaging, want mensen vragen niet altijd om hulp als ze het nodig hebben. Vooral omdat we in een multiculturele omgeving werken en directe communicatie in veel culturen niet gebruikelijk is. Ik ben Italiaans en in Italië zijn we minder direct en vragen we meestal niet direct om iets. Herkennen wanneer iemand iets nodig heeft, is heel belangrijk. We moeten nagaan hoe het gaat met onze collega's en met degenen die dicht bij ons staan. Op die manier kunnen we echt opstaan voor anderen en hen ondersteunen.
Ik ben een heel nieuwsgierig persoon. Toen ik mijn aanvraag voor mijn PhD schreef, gebruikte ik een citaat van Einstein: Verlies nooit een heilige nieuwsgierigheid. Dat is wat mij drijft! Deze nieuwsgierigheid leidt er ook toe dat ik anderen help. Want onderzoek is interessant, maar belangstelling hebben voor mensen is ontzettend leuk. Mensen zijn divers en hebben zulke verschillende verhalen. Als de gelegenheid zich voordoet, vraag ik mijn collega's hoe het met ze gaat. En als je een gesprek begint, krijg je meestal wel iets terug. Maar ik let er ook op dat ik geen grenzen overschrijd of inbreuk maak op iemands privacy. Daarom probeer ik echt naar mensen te kijken. Ik denk dat je ook veel van mensen kunt leren door naar hun lichaamstaal te kijken en door ze in de ogen te kijken.
En het is belangrijk dat we op het werk een omgeving creëren waarin mensen zich veilig genoeg voelen om te kunnen delen hoe ze zich voelen. We brengen veel tijd met elkaar door op kantoor. Als je fulltime werkt, kun je wel 40 uur per week met elkaar doorbrengen. Ik zorg voor mijn collega's die ik elke dag zie, zoals ik voor vrienden doe. Als we samen lunchen, hebben we het soms over statistieken, maar we praten ook over politiek of persoonlijke dingen. Ik ben open en ik denk dat die openheid een sfeer creëert waarin het mogelijk is om anderen te steunen en voor anderen op te komen.
Ik denk niet dat het voor iedereen duidelijk is wat sociale veiligheid betekent, of wanneer een situatie normaal is. Er zijn situaties waarin het voor iedereen duidelijk is dat ze onveilig zijn. Maar voor sommige situaties is het niet zo duidelijk. Iemand stelde bijvoorbeeld de vraag: Is het normaal dat mijn baas beslist over het soort contract dat ik krijg en of ik 40 uur of 36 uur werk? Dat is niet normaal. En het is goed om die vragen te stellen, want - vooral als je nieuw bent op de faculteit - weet je misschien de antwoorden niet. En het is goed om bij anderen na te gaan hoe zij iets ervaren. Want wat voor sommigen bijvoorbeeld als een grap wordt ervaren, valt bij anderen misschien niet goed.
Toen ik nog een PhD was, organiseerde ik verschillende evenementen voor PhD's. Ik organiseerde een PhD-seminar, wat geweldig was omdat het een moment creëerde alleen voor ons als PhD's. We hoefden niet na te denken over hiërarchie, we konden onder peers zijn en delen hoe we ons voelden. En ik organiseerde ook kerstdiners met alle promovendi. En ik denk dat het echt geweldig was dat we die momenten konden hebben om gewoon onszelf te zijn. Als assistent-professor probeer ik ook deel te nemen aan activiteiten die georganiseerd worden. Als je dat niet doet, mis je ook een deel van het werk. We zijn allemaal erg ambitieus, en misschien zijn we soms zo ambitieus dat we vergeten om echte relaties aan te gaan. En dat betekent dat we iets belangrijks missen. Die relaties kunnen zelfs de samenwerking verbeteren. Door mee te doen aan deze activiteiten, heb je uiteindelijk iets veel beters dan alleen ambitie.
Ik denk dat de beste manier om een veilige en gezonde omgeving te creëren is om zelf het goede voorbeeld te geven. Dingen zoals de EWIquette zijn goede initiatieven, maar we kunnen niet verwachten dat mensen deze richtlijnen volgen als we dat zelf niet doen. En ik denk dat een veilige en gezonde omgeving begint met echte, oprechte sociale interactie met elkaar.”
