Het plan voor e4batteryDelft begon bij mij, ruim anderhalf jaar geleden. Ik zat middenin allemaal groeifonds aanvragen. Het was duidelijk dat er een momentum kwam voor het onderwerp. Toen het College van Bestuur mij vroeg om een update, werd duidelijk dat we eigenlijk een TU Delft strategie moesten gaan ontwikkelen op het thema batterijen.
Niemand heeft tijd. Maar als we mensen bewust aan elkaar zouden koppelen, en nieuwe projecten ontwikkelen tussen de bestaande onderzoeksprojecten, zouden we echt iets vernieuwends kunnen doen.
Marnix Wagemaker
Researcher
De uitdaging
Het lastige bij batterijen-onderzoek is dat onderzoekers elkaar niet automatisch vinden. Ik zit bijvoorbeeld in de chemie, de inhoud van de batterij. Voor EWI onderzoeker Pavol Bauer is de inhoud van de batterij een black box; hij kijkt daarentegen hoe de batterij zich gedraagt en hoe die geïntegreerd kan worden in het energie-grid.
Ik heb dit aan het CvB laten zien: er is allemaal interessant onderzoek, maar wel in totaal andere vakgebieden. Bovendien heeft niemand tijd. Maar als we mensen bewust aan elkaar zouden koppelen, en nieuwe projecten ontwikkelen tussen de bestaande onderzoeksprojecten, zouden we echt iets vernieuwends kunnen doen.
Het lastige bij batterijen-onderzoek is dat onderzoekers elkaar niet automatisch vinden.
De bestaande situatie rondom batterijen en accu’s is dat ze niet uit Europa komen, ze zijn nog niet goed genoeg, niet veilig genoeg, niet duurzaam, niet altijd recyclebaar en ze bestaan uit kritische materialen. Om dit goed te krijgen, en in Europa te kunnen produceren, moet nog een heel nieuw ecosysteem worden opgebouwd. Dat is een gigantische uitdaging die je niet vanuit een vakje kan oplossen. Ik kan in mijn vakgebied geweldige dingen doen – maar de grootste vragen kan ik niet oplossen.
Het hele idee hierachter is de samenwerking.
Een TU-brede samenwerking
Het CvB snapte de uitdaging, en Susanne Sleehoff van I&IC werd op het onderwerp gezet om te kijken of er een soort samenwerking mogelijk was. Snel bleek dat de andere onderzoekers heel enthousiast waren, en eigenlijk iedereen hiernaar op zoek was: een TU Delft brede batterijen samenwerking.
We hebben een visie opgesteld: we willen duurzame batterijen ontwikkelen, met zo min mogelijk kritische materialen, in Europa. Het gaat niet lukken om de hele productieketen voor 2030 naar Europa te halen, maar we kunnen wel dingen op korte termijn verbeteren.
Meerdere specialisten
Als je heel goed begrijpt hoe een batterij zich gedraagt van binnen en van buiten, zou je met slim laden zomaar de levensduur van een batterij kunnen verdubbelen. Met meerdere specialisten bij elkaar kunnen we zo al heel snel de huidige batterij beter maken. Met andere kleine aanpassingen wordt de recycling makkelijker. Op langere termijn willen we ander soort batterijen ontwikkelen, waar geen kobalt en geen nikkel in zit, misschien zelfs geen lithium.
Doorpakken
We zijn een nu een strategie aan het formuleren. Ik wil graag dat e4batteryDelft een instituut wordt; dan krijgen we wat meer middelen. Dan kunnen we mensen inhuren en deze visie vertalen naar gezamenlijke projecten, in Nederland en ook in Europa.
Een van de uitdagingen is doorpakken: dat we niet blijven hangen in ‘leuk, we zitten even bij elkaar en morgen zijn we weer allemaal met ons eigen ding bezig’. Dan heeft het alleen maar kostbare tijd gekost uit je agenda. Dus ik ben heel alert erop of ik oprecht enthousiasme bij de anderen zie.
Bij een brainstorm over mogelijke projecten, konden we er zo tien bedenken. Naast enthousiasme let ik natuurlijk ook op concreetheid.
Een van de uitdagingen is doorpakken: dat we niet blijven hangen in ‘leuk, we zitten even bij elkaar en morgen zijn we weer allemaal met ons eigen ding bezig’.
Marnix Wagemaker
Een van de uitdagingen is doorpakken: dat we niet blijven hangen in ‘leuk, we zitten even bij elkaar en morgen zijn we weer allemaal met ons eigen ding bezig’.
Ik ben ontzettend overtuigd over deze groep. En geloof me, ik zit totaal niet te wachten om meer werk – het groeit nu al boven mijn pet uit – maar dit wil ik niet laten glippen. Het hangt of staat ook met wat we van de universiteit krijgen voor steun: tot nu toe was dat heel fijn. Susanne Sleehoff van het I&IC is goed en effectief te werk gegaan. Ik hoef zelf geen organisatie te doen, waar ik ook totaal geen tijd voor heb, ik hoef me alleen te beperken tot nadenken over de visie; kortom het allerleukste stuk. Zonder die support van het I&IC was het allang niets geworden.
Vakgebieden
Kijk, het zijn echt aparte vakgebieden, Pavol Bauer zou ik normaal nooit tegenkomen. In mijn eigen vakgebied zijn de uitdagingen ook al gigantisch, ik kan mijn hele leven leuk onderzoek doen. Maar dan komen we nooit aan de grote uitdagingen toe.
Oneindig veel mogelijkheden
Ik werk aan nieuwe batterijen zonder lithium, want dat is niet onbeperkt beschikbaar, niet duurzaam, het wringt aan alle kanten. David Peck is specialist kritische materialen, hij zit ook in allerlei Europese commissies om richtlijnen voor de toekomst te schrijven. Als ik echt goede randcondities wil hebben, moet ik met hem praten.
De mogelijkheden om nieuwe batterijenmaterialen te maken, zijn oneindig. Een bos met mogelijkheden. Elke keuze die ik maak, kost mij jaren onderzoek met heel veel mensen. Dat is een leuke academische route, maar als het ook nog relevant kan zijn en werkelijk leidt tot een meer duurzame batterij of een beter-recyclebare batterij, is dat nog veel fijner.
