Inès onderzoekt de invloed van mensenstromen in en rond stedelijke treinstations op hun ontwerp. Ze richt zich vooral op één veelvoorkomend probleem: verval. Wanneer plekken zoals tunnels of hoeken buiten gebruik raken, kunnen ze onveilig worden. Er ontstaat een vicieuze cirkel: van verwaarlozing, tot verlating, tot antisociaal gedrag, tot nog meer verwaarlozing, waardoor uiteindelijk het hele gebied wordt aangetast. “Ik stel me het station voor als een levend organisme, met mensen als bloed. Als een deel afgesneden raakt, zal het afsterven en de omgeving besmetten. Toen Cambridge bijvoorbeeld een nieuw treinstation bouwde, werd de achterkant al snel een hotspot voor prostitutie. Zelfs de omliggende buurt kreeg daardoor een onveilig karakter.”

Toekomstige treinstations moeten dergelijke vicieuze cirkels vermijden, en Inès zal ze daarin begeleiden. Ze kan al relatief eenvoudige stappen aanwijzen. “Verdeel diensten zoals bussen of taxi's tussen de achterkant en de voorkant van het station. Bouw wooncomplexen tussen kantoren en winkels zodat het stationsgebied 's nachts niet helemaal verlaten is. Verbeter zichtbaarheid: zorg voor zichtlijnen, installeer verlichting, bouw transparante muren. En zorg ervoor dat elke sectie meerdere vluchtroutes heeft.” Door een goed geïnformeerd ontwerp kunnen we verval genezen voordat het de kans krijgt om de stations van de toekomst te bedreigen.